3000 ઝાડ-છોડ વાવી, આ પ્રિંસિપાલે સૂકી જમીનને બનાવી દીધી ‘ફૂડ ફોરેસ્ટ’

“જો આપણે બહાર બેસીને આપણા મિત્રો અથવા નજીકના લોકો સાથે સમય પસાર કરવા માંગતા હોઈએ, તો ઘણીવાર આપણે પાર્ક અથવા ગ્રીનરી હોય એવી જગ્યાઓ શોધીએ છીએ. ખરેખર, હરિયાળીથી ભરેલી જગ્યાએ શાંતિ મળે છે. આપણી આજુબાજુના મોટાભાગના ગાઢ છાંયડાવાળા વૃક્ષો ઘણા જૂના છે. કદાચ આ આપણા પહેલાની પેઢીઓ દ્વારા રોપવામાં આવ્યા હશે, જેની છાયા આપણે અને આપણા બાળકો આજે મેળવી રહ્યા છીએ. પરંતુ પ્રશ્ન એ છે કે શું આપણે આપણી આવનારી પેઢીઓ માટે આવો લીલો વારસો છોડી રહ્યા છીએ?” આવું કહેવાનું પુડુચેરીમાં રહેતાં ડૉ.શશિકાંત દાશનું છે.

ડૉ. શશીકાંત ટાગોર સરકારી કોલેજ, પુડુચેરીના આચાર્ય છે. 20 વર્ષથી વધુ સમયથી શિક્ષણ ક્ષેત્રે સેવા આપી રહેલા શશીકાંતની બીજી ઓળખ એ છે કે તે 'ગ્રીન મેન' તરીકે છે. શશીકાંતને ઓળખતા મોટાભાગના લોકો તેને આ નામથી બોલાવે છે. આનું કારણ તેમનો પ્રકૃતિ પ્રત્યેનો પ્રેમ છે. નાનપણથી જ હરિયાળી વચ્ચે ઉછરેલા શશીકાંતને ઉજ્જડ અને સૂકી જગ્યા પસંદ નથી. તેથી જો તે તેની આસપાસ કોઈ ખાલી જગ્યા જુએ છે, તો તે તેને હરિયાળીથી ભરવાનું શરૂ કરી દે છે.

ધ બેટર ઈન્ડિયા સાથે વાત કરતા તેમણે કહ્યું, “હું મૂળ ઓરિસ્સાનો છું અને બાળપણથી જ પ્રકૃતિને પ્રેમ કરતો હતો. આ પછી, તે તેના અભ્યાસ માટે અલગ અલગ જગ્યાએ રોકાયો. મારા અભ્યાસ દરમિયાન પણ હું વૃક્ષો વાવતો હતો. અભ્યાસ પૂર્ણ કર્યા પછી, તે શિક્ષણ કાર્યમાં જોડાયો. અરુણાચલ પ્રદેશમાં પહેલી નોકરી મળી. ત્યાં પણ, મેં શિક્ષકની જવાબદારીઓ નિભાવતી વખતે હરિયાળી માટે કામ કર્યું. વિવિધ કોલેજોમાં બાળકોને ભણાવતા વર્ષ 2010માં પુડુચેરી પહોંચ્યા.”

2010થી અત્યાર સુધી, શશિકાંત પુડુચેરીમાં ત્રણ જુદી જુદી કોલેજોના આચાર્ય છે. ટાગોર કોલેજમાં જોડાયા પહેલા તેમણે વધુ બે કોલેજોમાં સેવા આપી હતી. તે કોલેજોમાં પણ તેમણે જરૂરિયાત મુજબ પર્યાવરણ તરફ કામ કર્યું. પરંતુ તેમને ટાગોર કોલેજમાંથી તેમના હરુત કાર્ય માટે માન્યતા મળી. આનું સૌથી મોટું કારણ એ છે કે તેના નાના પરંતુ નિર્ધારિત અભિયાનથી તેણે આ કોલેજનું ચિત્ર બદલી નાખ્યું છે. વર્ષ 2017 સુધીમાં, 15 એકર જમીનમાં ફેલાયેલું આ કેમ્પસ સંપૂર્ણપણે વેરાન લાગતું હતું. પરંતુ આજે તે કોઈ જંગલથી કમ નથી.

'એકલા ચલો રે'ની નીતિ અપનાવી

શશીકાંતે કહ્યું, “જ્યારે વર્ષ 2017માં મારી આ કોલેજમાં બદલી થઈ ત્યારે હું થોડા દિવસો માટે ખૂબ નિરાશ હતો. કારણ કે મેં જોયું કે આ કોલેજમાં ઘણી જગ્યા ખાલી છે પણ ત્યાં નામમાત્રનાં વૃક્ષો અને છોડ છે. વર્ગખંડની બહાર બાળકો માટે બેસવાની વ્યવસ્થા પણ નથી. વૃક્ષો અને છોડની ગેરહાજરીને કારણે, ગરમી પણ ખૂબ વધારે રહે છે. પહેલા મેં વિચાર્યું કે હું ક્યાં આવ્યો છું? પણ પછી મેં વિચાર્યું કે હું અત્યાર સુધી જે કરી રહ્યો છું, તે જ કરું છું. અને મેં ફરી એકવાર નવા ઉત્સાહ સાથે વૃક્ષારોપણની ઝુંબેશ શરૂ કરી.”

તેના વિશે સૌથી સારી વાત એ છે કે તે ખૂબ જ ધીરજથી કામ કરે છે. તેણે કહ્યું કે તે પોતે કોઈ પણ કામ બીજાની અપેક્ષા કરતા પહેલા શરૂ કરે છે. જો તેને એકલા હાથે મહેનત કરવી પડતી તો તે પાછળ હટતા નથી. “મેં જોયું કે ખુલ્લી જગ્યાને કારણે, ઘણા પ્રાણીઓ પણ અહીં ફરતા હતા. મેં પહેલા તેમને બહાર રાખવા માટે વાડ લગાવી. તે પછી મેં જુદી જુદી જગ્યાએ વૃક્ષો વાવવા માંડ્યા, મને તે વાતનો ક્યારેય પણ ખચકાટ રહ્યો નથી કે મે જાતે ડોલમાં પાણી ભરીને છોડને પાણી પાયુ કે પછી કોલેજમાં સાજે એક કલાક વધારે રોકાઈને નવા નવા છોડ લગાવું. મેં એકલા અને ધીમે ધીમે શરૂઆત કરી જ્યારે બાળકો અને અન્ય શિક્ષકોએ જોયું કે હરિયાળી વધી રહી છે, ત્યારે તેઓ પણ તેમાં જોડાયા.” તેમણે કહ્યુ.

શશીકાંતે પહેલા આવા વૃક્ષો વાવ્યા જેમને વધારે કાળજીની જરૂર પડતી નથી. તેમણે તુલસી, લીમડો, વટાણા વગેરેનું વાવેતર કર્યું. ઘણી વખત છોડ માટે પાણી ટેન્કરથી મંગાવવામાં આવતું હતું અને ખાતરની પણ વ્યવસ્થા કરવામાં આવતી હતી. તેમણે પોતે આ સમગ્ર કાર્યમાં મોટાભાગનું ભંડોળ પોતાના ખિસ્સામાંથી કાઢ્યુ હતું. તે કહે છે, “મેં ક્યારેય આ કામ પર મારા પૈસાનો કેટલો ખર્ચ કર્યો તેનો હિસાબ રાખ્યો નથી. કારણ કે હું સમજું છું કે જ્યારે કોઈ વ્યક્તિ આ દુનિયા છોડે છે, ત્યારે તે પોતાની સાથે કંઈ લેતો નથી. પરંતુ દુનિયાને આપીને ઘણું બધું જઈ શકે છે. એટલા માટે આપણે બધાએ એવું કંઈક કરવું જોઈએ જે આપણા માટે મર્યાદિત ન હોય અને જનહિતમાં હોય. આપણે ગયા પછી આવનારી પેઢીઓ માટે ફાયદાકારક બને.”

3000 નાના અને મોટા વૃક્ષોથી બનાવ્યુ ફૂડ-ફોરેસ્ટ

આજે કોલેજની આશરે આઠ એકર જમીન પર 3000 વૃક્ષો અને છોડ વાવવામાં આવ્યા છે. તેમાંથી વટાણા, લીમડા તેમજ જેકફ્રૂટ, ચીકુ, જામફળ, કેળા, નાળિયેર, દાડમ જેવા ફળોના સેંકડો વૃક્ષો છે. આ સિવાય તુલસી, અશ્વગંધા જેવા કેટલાક ઔષધીય છોડ પણ છે. તેમણે કહ્યું, “જ્યાં પ્રકૃતિ છે ત્યાં જૈવ વિવિધતા આપમેળે વધવા લાગે છે. જેમ જેમ વૃક્ષો અને છોડ વધવા લાગ્યા, તેમ પક્ષીઓ, પતંગિયાઓ અને અન્ય જીવો પણ અમારા કેમ્પસમાં દેખાવા લાગ્યા હતા. મેં પક્ષીઓ માટે કેટલાક સ્થળોએ બાજરીનું વાવેતર પણ કર્યું છે. આ સિવાય હવે અમારી કોલેજમાં શાકભાજી પણ ઉગાડવામાં આવે છે. તેને ક્યારેક કોલેજની સફાઈ કરતી મહિલાઓને વહેંચવામાં આવે છે, ક્યારેક કોલેજની કેન્ટીનમાં અને ક્યારેક કોલેજમાં આવતા મહેમાનોને વહેંચવામાં આવે છે.”

વાવેતરની સાથે સાથે તેમણે ખાતર બનાવવા પર પણ ધ્યાન કેન્દ્રિત કર્યું. તેમણે કહ્યું, “મેં કેમ્પસમાં જ નાના ખાડા ખોદ્યા છે અને વૃક્ષો પરથી પડતો તમામ જૈવિક કચરો આ ખાડાઓમાં ફેંકી દેવામાં આવે છે. થોડા મહિનામાં, સારું ખાતર તૈયાર થઈ જાય છે. તેથી હવે અમારે બહારથી અમારા બગીચા માટે ખાતર ખરીદવાની જરૂર નથી. વળી, કચરાનું પણ સારું સંચાલન થાય છે.”ખાતરની સાથે, તેમણે વરસાદનું પાણી એકત્ર કરવા માટે કેમ્પસમાં એક નાનું તળાવ પણ ખોદ્યું છે.

તેમનું કહેવું છે કે દર વર્ષે વરસાદની ઋતુમાં આ તળાવમાં લગભગ 12 લાખ લિટર પાણી એકઠું થાય છે. આ પાણી પક્ષીઓની તરસ છીપાવવા અને ભૂગર્ભજળનું સ્તર વધારવામાં ખૂબ મદદરૂપ સાબિત થઈ રહ્યું છે. તેમણે પોતાના જંગલમાં વૃક્ષો અને છોડ વચ્ચે બેસવાની વ્યવસ્થા પણ કરી છે. જેના કારણે હવે વિદ્યાર્થીઓ તેમના વર્ગના અંત પછી પ્રકૃતિની વચ્ચે સમય પસાર કરી શકે છે. અગાઉ જે વિદ્યાર્થીઓ કોલેજની બ્રેકમાં બહાર જતા હતા. હવે તે બધા આ જંગલોમાં બેસીને સારો સમય વિતાવે છે. વળી, હવે તેઓ પોતે પણ તેમના જન્મદિવસે વધુ રોપાઓ રોપે છે અને તેની સંભાળ રાખે છે.

કોલેજના શિક્ષક ડો.બીના માર્કસ કહે છે, “હું 2014થી કોલેજમાં ભણાવું છું. પહેલા કોલેજ બધે ઉજ્જડ દેખાતી હતી પરંતુ છેલ્લા ચાર વર્ષમાં શશીકાંત સરે કોલેજનું ચિત્ર સંપૂર્ણપણે બદલી નાખ્યું છે. તેમના કારણે માત્ર હરિયાળી જ નથી આવી પણ અમને બધાને અમારી જવાબદારીઓનો પણ અહેસાસ કરાવ્યો છે. આ પરિવર્તન જોઈને એવું લાગે છે કે જો આપણે નક્કી કરી લઈએ, તો પછી આપણે શું કરી શકતા નથી. આજે અમારી કોલેજમાં બધે જ એક સુખદ વાતાવરણ છે અને બાળકોને પણ કોલેજમાં સમય પસાર કરવો ગમે છે.”

વિદ્યાર્થીઓ માટે ગ્રીન કેમ્પસ

“જો તમે ઈચ્છો કે આજનો યુવક કુદરતની પ્રશંસા કરે. જો તેમને વૃક્ષો અને છોડ અને પ્રાણીઓ પ્રત્યે સ્નેહ હોય અને તેમને કરુણા હોય, તો તે જરૂરી છે કે આપણે તેમને આવું વાતાવરણ આપીએ. જ્યારે મારા વિદ્યાર્થીઓએ જોયું કે હું સવારે અને સાંજે છોડની સંભાળ રાખું છું, ત્યારે તેઓ પણ એક જવાબદારી અનુભવે છે અને મારા કહ્યા વગર તેઓ પણ આ અભિયાનમાં જોડાયા છે. હવે અમારા કેમ્પસનું તાપમાન બહારના તાપમાનથી લગભગ અઢી ડિગ્રી નીચે રહે છે. આ વિદ્યાર્થીઓને આરામદાયક અને શાંતિપૂર્ણ વાતાવરણમાં અભ્યાસ કરવાની તક આપે છે, જે તેમનો અધિકાર પણ છે.” તેમણે કહ્યુ.

શશિકાંત કહે છે કે લોકડાઉન દરમિયાન પણ તેમણે રોજ કોલેજમાં આવીને વૃક્ષો અને છોડની સંભાળ રાખી છે. આજે તેમના કેમ્પસમાં તમને મધમાખી, બતક અને સસલા પણ જોવા મળશે. બહારના લોકો પણ હવે કોલેજ કેમ્પસની મુલાકાત લેવા આવે છે. આ કોલેજને સરકાર અને વહીવટીતંત્રના લોકો તરફથી પણ પ્રશંસા મળી રહી છે. તેમણે કહ્યું, “પુડ્ડુચેરીના પૂર્વ ગવર્નર કિરણ બેદીજી પણ અમારા કેમ્પસમાં આવ્યા હતા અને તેમણે અમારા કામની પ્રશંસા કરીને ઘણું પ્રોત્સાહન આપ્યું હતું. હવે અમે અવાર -નવાર પ્રયત્ન કરીએ છીએ કે જો પોતાની મીટિંગ્સ હોય અથવા બાળકો સાથે કોઈ મંત્રણા હોય તો તે આ જંગલમાં કરે.”

તેમણે પુડુચેરીના બે ગામો પણ દત્તક લીધા છે અને તેમને હરિયાળા બનાવવા માટે શ્રેષ્ઠ પ્રયાસ કરી રહ્યા છે. અલબત્ત, શશીકાંતનું કાર્ય પ્રશંસનીય છે. અમે આશા રાખીએ છીએ કે લોકો તેમની પાસેથી પ્રેરણા લેશે અને તેમની આજુબાજુના ઉજ્જડ વિસ્તારોને હરિયાળીથી ભરવાનો પ્રયત્ન કરશે. જો તમે ડૉ. દાશનો સંપર્ક કરવા માંગતા હોવ, તો તમે તેમને [email protected] પર ઇમેઇલ કરી શકો છો.

મૂળ લેખ: નિશા ડાગર

સંપાદન: નિશા જનસારી

આ પણ વાંચો:શંખેશ્વરના આ રિટાયર્ડ શિક્ષક દંપત્તિએ જીવનભરની મૂડી ખર્ચી રણમાં ઊભુ કર્યું જંગલ

જો તમને આ લેખ ગમ્યો હોય અને જો તમે પણ તમારા આવા કોઇ અનુભવ અમારી સાથે શેર કરવા ઇચ્છતા હોય તો અમને [email protected] પર જણાવો, અથવા Facebook અમારો સંપર્ક કરો.